Academie de L'Espée de Girard Thibault d'Anvers. ou se demonstrent Par Reigles Mathematiques Sur le fondement d'un Cercle Mysterieux La Theorie Et Pratique des vrais et iusqu'a present incognus secrets Du Maniement Des Armes A Pied Et A Cheval.
boek
Te zien in het museum:top
Tekst uit de tentoonstellingscatalogus bij de geklijknamige tentoonstelling "Willem" april-oktober 2018.Daar waar in de Middeleeuwen handschriften werden samengesteld over vechtkunst, zogeheten vechtboeken, waarin het vechten met het zwaard behandeld werd, ontstond onder invloed van de Renaissance in de zestiende eeuw een hele literatuur over schermkunst met degen en rapier. Zwaardvechten was schermen geworden en werd het domein van de geletterde edelman. Schermen was een edel spel met vaste regels. Het was de nieuwe ridderlijke kunst die de plaats innam van het aloude riddertoernooi. Schermmeesters waren dan ook geen ruwe vechtersbazen, maar verfijnde aristocraten met hoog aanzien. Het schermonderwijs in de Noordelijke
Nederlanden was zorgvuldig geregeld. In de voornaamste steden van de Republiek waren omstreeks 1584 vrijschermmeesters
of schermmeesters toegelaten en beëdigd door de magistraat, om onderwijs te geven in het hanteren van het lange zwaard en de ‘ridderlicke consten van het schermen en vechten’. Wie deze titel wilde verkrijgen moest, na door erkende meesters onderwezen te zijn, in een openbare wedstrijd geëxamineerd worden ten overstaan van de schepenen in een bepaalde stad. Daarna werd men op plechtige wijze tot meester geslagen. In 1584 trad de protestantse wiskundige en schrijfmeester mr. Ludolph van Ceulen uit Hildesheim op als deken van de Nederlandse schermmeesters, die van 1578- 1594 schermlessen gaf in het Sint-Agathaklooster te Delft, het latere Prinsenhof, waar Willem van Oranje sinds 1572 regelmatig verbleef. Omstreeks 1610 verscheen in Amsterdam een schermmeester afkomstig uit Antwerpen, Gerard of Giraldo Thibault, een man van grote allure. Ongeveer een jaar later stelde hij zichzelf en zijn schermmethode voor aan de Nederlandse schermmeesters, die te Rotterdam bijeen waren voor een
onderlinge wedstrijd. Hier demonstreerde Thibault zijn methode en tot ieders verbazing behaalde hij de eerste prijs.
Toen het succes van Thibault prins Maurits ter ore kwam, nodigde deze de Nederlands kampioen samen met de andere Nederlandse schermmeesters uit op zijn hof om een demonstratie te geven. Deze demonstraties namen meerdere dagen in beslag en werden door de prins bijgewoond, terwijl verschillende van zijn hoge officieren optraden als deelnemers. Ook prins Frederik Hendrik was aanwezig. Thibault werd tijdens deze wedstrijd wederom de grote winnaar en ontving van prins Maurits de prijs en een ereteken.
Vanwege zijn succes wilde Thibault zijn methode bekendmaken in een groots boek dat Academie de l’espée moest gaan heten. Hierin is hij zeker geslaagd: Thibaults boek, een levenswerk, is de meest uitvoerige handleiding voor de schermkunst die ooit is verschenen. Het is tevens een van de mooiste boeken uit de zeventiende eeuw. En dat wil wat zeggen, aangezien tijdens de Gouden Eeuw met name in de Nederlandse Republiek nogal wat fraaie boekwerken zijn verschenen. De boekenkenner Herman de la Fontaine
Verwey omschreef de uitgave als volgt: ‘Het groot-folio formaat (men sprak toen van atlasformaat), het zware papier,
de voortreffelijke typografie van de Leidse Elzeviers […], de rijke, gevarieerde illustratie met dubbele prenten – dit alles
stempelt het tot een waarlijk koninklijke uitgave.’ Helaas zou de auteur de voltooiing en verschijning van dit prachtwerk zelf niet beleven.