Luchtdoelraketsysteem Nike Hercules-raket met afvuurinstallatie
raket
Westinghouse MIM-3 Nike 'Ajax' en MIM-14C Nike 'Hercules'Ontwikkeling:
Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog wisten de Amerikanen beslag te leggen op circa honderd Duitse V-2 raketten, inclusief speciaal materieel, gereedschap en documentatie. Ook Duitse technici en geleerden op het gebied van rakettechnologie werden gevangengenomen. Dit alles is van groot belang geweest voor de ontwikkeling van het Amerikaanse raket- en ruimtevaartprogramma. Tussen 1946 en 1952 werd onderzoek gedaan naar de hogere luchtlagen en de ruimte en werd ervaring opgedaan met de voortstuwing van raketten.
Tot de eerste generatie van Amerikaanse raketten behoorde het eerste grond-lucht geleide wapen: de Nike, een radargeleid wapen. Eind '51 werd voor het eerst een doelvliegtuig onderschept op een hoogte van elf kilometer. In 1953 werd de Nike operationeel in gebruik genomen door het Amerikaanse leger.
De Nike 'Ajax' bij de Koninklijke Luchtmacht:
Nadat op 1 november 1959 de 1e Groep Geleide Wapens (1GGW) was opgericht, ontving de Koninklijke Luchtmacht (Klu) in 1960, in het kader van het Mutual Defense Assistance Program, acht Nike-wapensystemen. De wapensystemen werden aangevoerd in de haven van Amsterdam en direct overgebracht naar Duitsland, waar ze tot de uitfasering van de Nike gestationeerd zijn geweest. Vanaf 1968 werden zes Nike-squadrons voorzien van nucleaire wapens. Na opheffing van een viertal Squadrons, naar aanleiding van de Defensienota '74, werden op 15 mei 1975 de resterende Squadrons samengevoegd tot 12GGW. Het einde van de Nike-periode bij de Klu kwam op 1 april 1988 toen de 12GGW werd opgeheven.
Eenheden:
1GGW (118, 119, 120 en 121 Squadron) en 2GGW (220, 221, 222 en 223 Squadron)
Vanaf 15 mei 1975: 12GGW (118, 120, 220 en 223 Squadron)
Taken:
Luchtverdediging tot ± 30 km hoogte
Bijzonderheden:
De naam van de raket is ontleend aan de Griekse godin van de overwinning, Nike.
Ten behoeve van de luchtverdediging werd met de Nike- en Hawk-eenheden een geleide-wapengordel opgebouwd die zich van de Oostzee tot Zwitserland uitstrekte. Nederland was verantwoordelijk voor twee vakken in de Nike-gordel en drie in de Hawk-gordel.
Voor de raketmotor van de 'Ajax' werd gebruik gemaakt van vloeibare brandstof en voor de booster, de eerste trap, vaste brandstof. Het vullen van de vloeibare brandstoftank was een gevaarlijk karwei. De bedieningsspecialisten moesten speciale maskers, beschermende kleding en handschoenen dragen om zich te beschermen tegen de bijtende en hoog explosieve vloeistof.
De opleiding van het personeel werd door de Amerikanen verzorgd en op 22 september 1959 werden de eerste drie raketten - twee van het type 'Ajax' en één van het type 'Hercules' - afgevuurd vanaf de McGregor range bij Fort Bliss in de Verenigde Staten van Amerika.
In 1960 vond de invoering plaats van de MIM-14A Nike-Hercules type 'Stovepipe'. Deze raket had een groter bereik en een hogere snelheid dan de oorspronkelijke 'Ajax'. Voor de raketmotor van de 'Stovepipe' werd vloeibare brandstof gebruikt en vaste brandstof voor de vier motoren van de booster. In 1964 werd gestart met de invoering van de MIM-14C Nike-Hercules type 'Mushroom'. Bij dit type werd ook vaste brandstof gebruikt voor de raketmotor.
Na ontdekking van het doel (vliegtuig of raket) door de radar, werd het doel automatisch gevolgd door de 'doel-volg-radar'. De Nike werd gelanceerd en gevolgd door de 'wapen-volg-radar'. Deze apparatuur was gekoppeld aan een computer, die elektronische besturingscommando's verstuurde om de raket naar het doel te geleiden. Ter hoogte van het punt van onderschepping werd, via de 'wapen-volg-radar', het detonatiecommando gegeven. De raket behoefde het doel dus niet daadwerkelijk te raken!
Het Nike geleide wapensysteem in de collectie van het MLM:
Deze combinatie van 1 MIM-3 Nike 'Ajax' en 2 MIM-14C Nike 'Hercules' geleide wapen raketten is afkomstig van 12GGW en maakt sinds 1990 deel uit van de collectie van het MLM.
Geschiedenis:
De Western Electric MIM-14 Nike Hercules was de enige nucleair bewapende grond lucht raket. De ontwikkeling startte in 1952 met het doel een raket te ontwikkelen die beter presteerde dan de tot dan toe gebruikte voorganger, de MIM-3 Nike Ajax.
Nadat gebleken was dat de Nike Ajax niet met een atoomkop kon worden uitgerust werd besloten dat de te ontwikkelen opvolger ook op dit punt diende te voldoen. De firma Western Electric (voor de gehele raket) en Douglas (voor het airframa) kregen tenslotte de order; dit resulteerde in de Nike B die in december 1956 officieel werd omgedoopt in Nike Hercules.
Voor de Nike Hercules werden diverse onderdelen van zijn voorganger de Nike Ajax gebruikt; zo bestond de boostertrap van de raket uit 4 Nike Ajax boosters. Deze waren echter, in tegenstelling tot de Nike Ajax, voorzien van vaste brandstof in plaats van de gevaarlijke vloeibare hydrazine die in de Nike Ajax was gebruikt. Ook gebruikte de Nike Hercules dezelfde geleidingsmodule als die van de Ajax en waren de meeste grondcomponenten voor beide types bruikbaar.
De eerste productielijn draaide in 1958 en de afgeleverde raketten vervingen de Ajax al snel. De Nike Hercules werd toen ook aangeduid als Guided Missile Air Defense M6. M6 was de aanduiding voor geschiktheid tot het bewapenen met een M17 (of T45) fragmentatie springkop of met een W-31 atoomkop met een variabele sterkte van 2 kiloton of 40 kiloton. Het prestatieniveau van de raket maakte hem bij uitstek geschikt voor onderscheppingen op middelgrote en zeer grote hoogte.
Naarmate de Nike Hercules zich vermeerderde werden ook vele verbeteringen uitgevoerd ter verbetering van de mogelijkheden van de rondzoek- en volgradars. De grootste verbetering was een nieuwe L-band rondzoekradar die de Hi-Power Aquisition Radar (HIPAR) werd genoemd. Ook de volgradar, de Target Tracking Radar (TTR) en de afstandberekenende radar, de Target Ranging Radar (TRR) werden beter bestand gemaakt tegen storing veroorzaakt door electronic counter measures (ECM).
Dit verbeterde systeem, waarmee het operationele prestatieniveau aanzienlijk steeg, werd aangeduid als de M6A1 Improved Hercules standaard. De nieuwe radars waren ook veel kleiner in omvang waarmee het Nike systeem ook geschikt kon worden gemaakt voor mobiel gebruik.
In juni 1960 was een Improved Hercules systeem in staat tot de eerste onderschepping van een inkomende Corporal SRBM ballistische raket. Bovendien bezat dit systeem ook de mogelijkheid om de raketten tegen gronddoelen in te zetten (surface-surface mode). Het effectieve bereik als grond-luchtdoelraket was een straal van 120 kilometer, als grond-gronddoelraket bedroeg dit 200 kilometer.
De eerste Improved Hercules systemen werden in de Verenigde Staten in 1961 operationeel.
In 1963 werden de M6 en M6A1 raketten omgedoopt tot MIM-14A en MIM-14B. De in 1972 ontwikkelde MIM-14C was een aangepaste MIM-14B met een verbeterd geleidingssysteem dat de raket beter bestuurbaar maakte en beter bestendig was tegen ECM storing.
Technische specificaties:
Missile Nike Hercules
Lengte: 12,53 m totaal en 8,18 m voor de tweede trap
Diameter: 0,80 m voor de booster en 0,53 m voor de tweede trap
Vin-spanwijdte: 3,50 m voor de booster en 1,88 m voor de tweede trap
Massa: 4850 kg totaal en 2505 kg voor de tweede trap
De launcher van de Nike Hercules weegt 15.300 lbs = 6935 kg
V-Max: Mach 3,65 (ca. 4.470 km/h)
Bereik: 140+ km
Plafond: 45.700 m
Booster trap: Hercules M42 vaste brandstof raket cluster (4x M5E1 Nike boosters) 978 kN (220.000 lbf) totaal
Tweede trap: Thiokol M30 vaste brandstof raket 44,4 kN (1.,000 lbf)
De complete launcher van de Nike Hercules weegt 15.300 lbs = 6935 kg
Conventionele lading: T-45 High Explosive springkop van 1106 lb (500 kg) met 600 lb (272 kg) HBX-6 M17 fragmentatiedeeltjes
Atoomlading: W31 atoombom van 2 kt (M-97), 20 kt (M-22), of 40 kt (M-23)