Uitklappen

Russisch mortier, model 1939, met grondplaat en voorsteun, kaliber 50 mm - PM-39 - 5.0 cm Granatwerfer 205/2 (r)

mortier

In de jaren vóór de Duitse inval (1941) waren in Rusland 4 modellen voor een 50 mm mortier ontwikkeld, de PM38, dit model: de PM39, de PM40 en de PM41. In principe gelijk aan de PM38, was dit tussenmodel gemodificeerd om de productie te vereenvoudigen. Voor de elevatie zijn twee posities beschikbaar: 45º en 75º; verdere regeling van de schootsafstand werd verkregen door een stelring bij de bodem van de schietbuis, die een aantal gaten in die buis naar keuze kon vrijgeven of afsluiten. Op die wijze werd een deel van de drijfgassen afgetapt en daarmee de gewenste schootsafstand bereikt. De techniek was: het vizier bevestigen in de gewenste positie (45º of 75º), met de hoogtestelhandle het waterpas op het vizier laten inspelen, naar keuze de linker of de rechter schaalverdeling kiezen (minimum 200, maximaal 800 meter) en met de nonius van de stelring verfijnen tot 10 meter nauwkeurig. De maximum dracht van 800 meter werd bereikt bij 45º. Het brisantgranaatschot woog 850 gram en de aanvangssnelheid van het projectiel bedroeg bij geheel gesloten aftapopening 95 meter per seconde en 65 meter per seconde in geopende toestand. Het wapen heeft een vaste slagpin, zoals bij de Edgar Brandt modellen gebruikelijk: het volstaat om het projectiel in de loop te laten glijden, het valt dan op de slagpin, waardoor de drijflading wordt ontstoken en de granaat uitgestoten. Het wapen werd in 1940 opgevolgd door de PM40 en daarna niet meer aangemaakt. Tijdens de oorlog zijn deze mortieren op grote schaal door de Duitsers buitgemaakt en verder gebruikt als: '5.0 cm GrW (Granatwerfer) 205/2 (r)'.